| kolot bae, di budak di cacah, di nu teu mashur teu mustahil bisa |
Dina hiji kampung aya hiji jalma ngaran Mas Yuda, eta jalma teuing ku jadi andelan ku jalma-jalma di sakuliwek distrik eta, nya eta dipiandel gagah, sakti gede pangaweruhna. Dina hiji mangsa Mas Yuda munggah haji jadi henteu aya di kampung eta. Kacaritakeun bapa Empen urang kampung nu deukeut ka dinya, ngomong ka tantanggana ngaran bapa Yakub, pokna, ”Pa Yakub ayeuna juragan urang teh keur teu aya angkat ka Mekah, upama heug aya musuh ti sejen nagara, ngarurug ka nagara urang, meureun lapur, urang ditumpes, tangtu urang dieu moal aya nu manggapulia, da ngan juragan urang nu angkat tea nu jadi tanggelan sarerea teh, kuring mah mani sok susah.”
Tembalna bapa Yakub, ”Hih Pa Empen, entong susah pedah juragan urang euweuh, sanajan euweuh juragan urang oge acan beunang ditangtukeun eleh kabeb, geuning aya paribasa kolot, aya astana sajeungkal teu kudu nu mashur bae, biheung teuing nu leuwih tea mah teu katara ku urang.”
Aya deui nu make hartina kieu:
Nu paeh teh teu kudu geus kolot bae budak oge loba.
5 AJAK JAWA
Hartine = ngajak dahar henteu terus jeung ati (ngajak bobodoan)
Ari asalna kieu:
Dina hiji tempat pangeureunan aya hiji Jawa rek dahar kakara dibuka sanguna, jol urang Sunda eureun di dinya. Ceuk Jawa, ”Mangga nun urang dahar”.
Ku sabab urang Sunda tea hayangeun nyatu tur aya nu ngajak, tuluy ngadeukeutan bae, karepna rek milu dahar; barang katenjo ku Jawa yen eta jelema daekeun, tuluy sanguna dibungkuskeun deui bae, bari ngomong pokna, ”Ah teu tulus dahar di dieu, mangke deui bae sugan manggih pindang.”
Tah ti harita aya paribasa ajak jawa.
